Als ik de laatste paar stukjes toch met pophits aan
het vergeleken ben kan je deze 'black seventies'-film ergens tussen
Papaoutai en dat 'you always order the special'-liedje van Alicia Keys
plaatsen. Sensualiteit en een bittere boodschap wisselen elkaar af.
Hoofdpersonage Claudine heeft zes kids van een hele zwik verdwenen
vaders. Ze klust 'zwart' bij, en leeft intussen van Mr. Welfare Man.
Haar vriendinnen in de bus vinden dat ze wat 'vitamin F' nodig heeft. En
zo geschiedt, dankzij een 200 pound garbage man. James Earl Jones is
het enige blaxploitation-elementje aan de film. Hij kust wel héél
overdreven, met getuite lippen. Aan de andere kant, juist zijn
klungelige charme heeft ook wel wat. Hij versiert Claudine – na wat
aandringen en chantage – en nog op het eerste avondje valt ze bij hem in
bad in slaap. Uitgeput van 'de leven'. Haar love interest heeft
intussen een plaatje van Curtis Mayfield en Gladys opgezet en zit intussen maar te
wachten.... (Niet zo'n ramp, want de
soundtrack werd terecht een enorm succes en heb ik een week lang gedraaid.) De tweede helft van de film is voor 'the message'. Waarom
gaan al die papa's er vandoor? Deze kijker peinst over
voorbehoedsmiddelen. (En één van de karakters neemt daarin een radicale
oplossing.) Toch zit het probleem elders natuurlijk. Een combinatie van
teveel slechte voorbeelden, en de staat die je dom in de ghetto wil
houden. Een scene bij de 'UWV' is geniaal. 'Do you understand?' 'Which
is fraud!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten