Het
leger buiten oorlogstijd. De doelloze neuzen staan niet langer dezelfde
kant op, en er ontstaat teeel ruimte voor klootzakken en doedelzakken.
Een Schots bataljon 'pipet' er hier lustig op los, om daarna van een
welverdiende whiskey in de mess te genieten. Alec Guinness speelt de
kolonel, die zijn mannen in de binnenzak heeft. Maar hij heeft een
slechte mededeling: er is een change of command op komst. Nieuwe baas
John Mills is het tegenovergestelde van Guinness. Hij drinkt niet eens.
('Give this man... a lemonade'.) De arme kerel heeft een universitaire
opleiding, en wordt door de officiers meewarig bekeken. Als hij
vervolgens op zijn strepen staat zijn de legerpoppetjes helemaal
aan het dansen. Het spijtige aan Tunes of Glory is de oneerlijk
verdeelde screentime. Guinness krijgt alle ruimte om – met smakelijk
Schots accent – zijn pompeuze rol neer te zetten. Mills, die in dit
mentale duel toch minstens even belangrijk had moeten worden gemaakt,
krijgt één scene om iets van zichzelf (en het hart van zijn personage)
te tonen. Tuurlijk, het is de bedoeling dat de kerel hier wordt
weggeblazen, maar dan nog had men een kwartier van Alecs screentime af
moeten veilen. Nu wordt de film pas echt goed als de zaken beslist zijn,
en is het slotkwartier nog even genieten. Buiten oorlogstijd wordt
geweld weer echt geweld, en een schot weer echt een knal voor je kop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten