'Technical
adviser: Colonel Tom Parker', meldt de intiteling, en hoewel Dries niet
meer zal hebben gedaan dan cijfertjes op bierviltjes krabbelen is dat
fascinerend genoeg precies waar de film over gaat. Geen liefde voor
muziek, maar liefde voor het geld. 'Pity is a commodity', krijgt Elvis
Presley in de gevangenis te horen van een country-veteraan. Weer op vrije(rs)
voeten begint Elvis de lessen in de praktijk te brengen. 'I'm thinking
of going for red'. (Een corvette natuurlijk.) Zo is Jailhouse Rock een
soort gangstarap-epos avant la lettre. Met Elvis als uiterst
onsympathieke klootzak die enkel in eigenbelang denkt. En dat van de
eerste tot de laatste minuut, eindigend in Hollywood. In de hossel-fase
rijdt Elvis met zijn manager Judy Tyler per auto langs de jukeboxen om
de plaatjes uit de achterbak te verkopen. Maar met het succes wordt de
film almaar curieuzer. Jailhouse Rock echoot Elvis' tragische einde.
Zijn personage stikt (!) hier haast letterlijk in verveling. (Daarvoor
moppert iemand al dat zijn honden 'lazy and fat' zijn geworden.) The
King zelf blijft een wonderlijk wezen. Vrouwelijke soepele
dansmoves, dijk van een stem – ook pratend, net een mompelende Robert
Mitchum – maar wat ging er nou in dat hoofd om!? Niets, waarschijnlijk.
Elvis liet zich als een dressuurpaardje door Parker over het vooraf
bedachte parcours leiden. En hield intussen enkel van zijn moeder. Zoals
hij hier van zijn manager-meisje houdt, bíjna platonisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten