Zou
Olafs
band hiernaar vernoemd zijn? (
Nope.) Het is wel een echte americana-film,
maar indie is ie totaal niet. Meer live action Bambi, met een hertje
dat door een jongetje onder zijn hoede wordt genomen. Jongen woont met
pa en ma ergens in een moeras, in de tijd van de pioniers. (School
bestond niet, dus de werkwoordsvervoegingen zijn geweldig.) Pa lijkt op
Jean de Florette, in zijn driftig gedroom van een succesvol
plattelandsbestaan. Alle kinderen zijn dood, enkel die ene eigen
Yearling rest hem en zijn vrouw nog. Haar ondergeschikte rol kun je het
meest realistische aan de hele film noemen. Ma (Jane Wyman) is niet meer
dan de huismeid. Verbitterd mopperend. Een flat character dat zo
continu op dezelfde toon blijft hameren dat het langzaam gaat
intrigeren, en het méér wordt. Jody van het hertenjong is wel een
irritant kereltje. Op groots kindacteren hoef je in de fifties niet te
rekenen. Blijft over pa Gregory Peck. En hij pakt uit. To Kill A
Mockingbird-terrein hè. Pops vertelt sterke verhalen, licht de idioten
van een settlement verderop op, en spendeert tijd met zijn zoontje.
'Don't be afraid to love him ma', zegt ie. Het 'yes pa' en 'do it boy!'
is niet van de lucht. Supersentimenteel, en het werkt aardig. Wel jammer
dat de jongen de harmonica meteen aan de winkelier teruggeeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten