Heerlijke film. Ongeveer alles wat je van tevoren over Italiaanse cinema kunt bedenken zit erin. Sexy Bertolucci. Raadselachtige Antonioni. Lichtvoetige Fellini. En waar ik een Bertolucci meestal nauwelijks trek geeft Zurlini (avant la lettre!) diens arty mooie mensen-stijltje hier een prima tragikomische twist mee. Claudia Cardinale speelt haar allerbeste rol, als het meisje met de koffer. De hele film lang krijgen we geen hoogte van haar. Ze lijkt een fantast, maar is dat wellicht toch niet. Ze lijkt te weten wat ze wil, maar is evengoed aandoenlijk verlegen. Een gold digster zonder schep. Rijke mensen komt ze wél tegen, want in die goeie traditie van de
Finzi-Continis belandt het arme kind in een peperdure villa. 'Wow, een zwart bad!' In de villa bekommert vooral de jongste zoon zich om haar. Hij is een oudere versie van het knaapje uit
The Fallen Idol. Ook deze jongen is verwend, verveeld en eenzaam. Het meisje komt als geroepen. Een heerlijk platonische obsessie. (Nou ja platonisch...) Net als de film richting afronding van deze bildungsromance toewerkt volgt er een plotse wending. Ineens zijn we op het strand, klinken er jazzcats en krijgen we een Antonioni-outro. Een verhaal van alledaagse gekte, om met Ferreri te spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten