Zou
ie nog in de bioscoop draaien? Bizar succesvolle film natuurlijk, en
eigenlijk radicaler dan verwacht. Natuurlijk, het is een 'stomme film' over de liefde, omringd door fijne suggestieve muziek. Maar veel
body heeft het verhaal niet. De diepgang van de film is puur cinefiel,
aangezien de tragedie bestaat uit de angst voor gesproken woord, voor
geluid. Je zou heel snob kunnen denken dat dat toch te obscuur zou
moeten zijn voor het grote publiek, dat immers nooit een Murnau heeft gezien...
De mooiste scenes zijn in elk geval smullen voor de cinefielen.
Een voorbeeldje is de 'entree' van het omgevingsgeluid. Ineens hoort het
hoofdpersonage George Valentin de bewegingen der dingen, en het treft
hem als een mokerslag. 'Out with the old, in with the new' is het credo,
en dus raakt de besnorde held aan lager wal. Er is geen vraag meer naar
diens Kuifje-achtige avonturen. (Het hondje is alomtegenwoordig, als
een Disney-sidekick.) Het 'nieuwe' wordt vertolkt door een actrice 'bij
toeval', die dankzij Valentin in showbiz is belandt. De hele film lang probeert ze wat 'erug te doen... Zonder succes. Zelfs als ze haar
telefoonnummer geeft (in het mooiste Tati-esque shot) blijft de oude
acteur koppig. Valentin staand bij een bordje 'exit'. De man sjokkend langs
een gevel 'Lonely Star'. Dat is wat we in de wel erg lange tweede helft
krijgen. Het magische einde maakt alles goed. Bepaald geen meesterwerk,
wél heel lief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten