Dit
is de andere Marx Brothers-film die je moet zien, geloof ik. (Na Duck
Soup.) A Night at the Opera is een wat tammer en
gestroomlijnder gebeuren, alsof de brothers een indieband waren die nu
voor een major een toegankelijke plaat moesten maken. De grappen zijn
nog altijd lekker flauw ('you can't fool me, there ain't no Sanity
Claus!'), maar het spervuur wordt keer op keer onderbroken door een
afgezaagd musical-verhaaltje over een opera-ster en haar vriendje.
Laatstgenoemde kan ook goed zingen, maar heeft nog geen 'reputation' en
mag dus niet meedoen van de bazen. Daar gaan Groucho, Harpo en Chico wat
aan proberen te doen natuurlijk. Net als bij Duck Soup is het verdraaid
lastig om een goede grap na te vertellen. Ik denk dat de anekdote
(mogelijk urban myth?) die meldt dat Groucho op een gegeven moment ook
in het dagelijkse leven alléén nog maar in flauwe wisecracks kon
antwoorden genoeg zegt. Chico (de stille Marx broer, men zei dat hij
werkelijk niet graag sprak en nooit naar school was gegaan) heeft een
prachtig (en aandoenlijk) muzikaal moment. Achter de harp. Je gelooft
het niet. Het mooie aan die sequentie is de rust, want even daarvoor
speelt Harpo ook al een uitgebreid pingelstukje achter de piano, met
zeer elastische vingers. Tot vermaak van de kinderschare die zich om hem
heen heeft verzameld. En de kijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten