Beetje verraderlijke
Nederlandse film. Aanvankelijk lijkt ie erg sterk. De paranoia van de
suburbia, daar leent ons landje zich prima voor. God mag weten in welke
half afgebouwde nieuwbouwwijk ze Onder Ons hebben gedraaid, maar de
kille architectonische vinex-hoogstandjes werken perfect. Het
shot van
Brasserie Bakboord alléén is al een goede reden om de film te kijken.
Heel creepy. Binnenshuis leeft Rifka Lodeizen zich uit als de typische
moderne Nederlandse vrouw. Het type dat zélf de tegenspraak organiseert,
waar ze vervolgens absoluut niet naar luistert. Softe toestanden met een
volslagen anonieme echtgenoot, en een giga-grote foto van Het Kind aan
de muur. (Kinderen zijn de nieuwe iconen...) Er is een tweede op
komst, en dus wordt er een Poolse au pair binnengehaald. Er iets dat au
pairs perfect geschikt maakt voor horror-films, al schiet me geen ander
voorbeeld te vinden. Jonge meisjes (overspel met de verveelde papa's
hangt permanent in de lucht), conflicten met jaloerse carrièremoeders.
Gaat u maar los! En juist dat gebeurt niet echt. Ik (of 'wij' als
cinema-liefhebbers) hebben toch echt teveel Haneke en andere uitgebeende
shit gezien om met dit soort pseudo-diepzinnige structuur-gegoochel weg
te komen. Marco van Geffen zet de set-up klaar, maar weigert zijn
personages eens echt te gaan prikkelen. Het slot is zelfs tv-film flauw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten