John Schlesinger was er snel bij. Dit
'eerbetoon' aan hippe continentale Europese cinema van het
Dolce Vita-type maakte hij al in 1965. Volgens mij zag ik zelfs Mastroianni in
een flits langs een Romeins terrasje flaneren. Ook het Frankrijk van de
nouvelle vague (en de 'oh la la'-feestjes) wordt door het
hoofdpersonage bezocht. Julie Christie speelt een typisch 'sterretje'.
Ze heeft niet veel succes, maar wél de juiste vriendjes, en zo werkt ze
zich, via de literaire journalist Dirk Bogarde, omhoog naar een
heuse royalty. (De voetballers van die tijd, lijkt me.) Net als het
meisje is de film Darling een beetje leeg. Het meisje dobbert als een
blaadje op een rivier, just going
somewhere. Er zijn wat conflicten met
Bogarde die naar interessant neigen, maar dan wordt een potentieel
dramatisch momentje als een abortus weer in een paar keer 'knippen'
afgedaan. Het leukst is de film ín het oppervlakkige. Schlesinger was op
het gebied van homoseksualiteit een taboedoorbrekend
regisseur, en er komt hier weer genoeg langs. Soms met zelfspot
(Italiaanse gays op het strand) maar ook vinnig. In een plots ingelast
pseudo-documentair stukje interviewt journalist Bogarde passanten, die
klagen over de 'toegenomen homoseksualiteit in Londen'. 'But I guess one
has to live with it.' Bogarde uit eigen ervaring: 'I suppose so.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten