Lef kun je Charlie Chaplin niet
ontzeggen. In 1947 was hij ten slotte larger than life, en om juist dan
een onsympathieke uiterst zakelijke vrouwenmoordenaar te spelen. Het is
een waagstuk, maar het werkt wel. De intiteling meldt dat de film
gebaseerd werd op 'een idee van Orson Welles'. Vraag me aan de ene kant
af waar dat dan uit bestond ('Charlie je moet een serial killer
spelen'?) maar wil het eigenlijk ook niet weten. Chaplin is duidelijk
ouder geworden, en zijn pluizig grijzende haardos is wit omkranst. Het
lijken de hoorntjes van een duiveltje. Chaplin helpt hier dus dametjes om
zeep, die hij eerst heeft opgejut om hun geld van de bankrekening te
halen. Gepresenteerd als een 'comedy of murders' gebeurt er verder niet
veel grappigs. De wereld van Monsieur Verdoux is eerder Ophüls-esque. De
sterkste sequentie is wél ouderwets Chaplin, maar dan in het sentiment.
De moordenaar pikt een 'straatkatje' op (ze heeft ook letterlijk een
kitten bij zich), om een nieuw moordmiddeltje op de testen. Eerst
drinken de twee nog samen een wijntje, en babbelen over Schopenhauer (!)
en het leven. De muziek zwelt aan, en... jawel, de moordenaar krijgt
voor even een hart. Opnieuw is Chaplin dapper, want als hij het meisje
een paar scenes later opnieuw tegenkomt doet hij gewoon weer bot en
nors.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten