Om
stil van te worden. Vervlogen dromen. Al die hoop van vroeger, wat is
er van over? Twee arme jongens proberen het eind jaren '80 te maken in
het basketbal. Ik heb me vaker verwonderd over het Amerikaanse
sportsysteem, en ook hier is de koppeling met educatie eindeloos
fascinerend. Het fanatisme dat al van middelbare school-teams in shabby
gymzaaltjes wordt geëist, maar ook de media coverage, ongelofelijk.
Alsof een Nederlandse krant kolommen vol aan een schoolvoetbaltoernooi zou
besteden. Scholen die op pleintjes gaan scouten, om dan geld (voor de
opleiding!) en fame (voor de resultaten) te incasseren, en jongens weer
te dumpen zodra ze niet meer bruikbaar zijn... Spike Lee flitst nog even
langs en draait natuurlijk niet om de harsh truths heen. De jongens
zijn pionnetjes in een geldmachine, waarbij de kans op een opleiding
eerder een excuus is. Als donkere jongen mag je eigenlijk alléén via
basketbal ontsnappen. Het is dat, of crack dealin. Want ja, die
verleiding is overal. De graatmagere verslaafde vader van een van de
twee jongens is het wandelende bewijs... Bij de andere jongen staat een
broer in de weg. De inmiddels
Kluivert-pafferig geworden broer hád het kunnen maken. Nu moet de
volgende het dus doen. Het systeem wringt 'm ondertussen óók nog uit.
Een van de beste sportdocu's aller tijden maakt stiekem een beetje
cynisch over sport. Je verpleegster-diploma halen, dát is een reden voor
blijdschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten