Was
al smakelijk door
Vido gefileerd, maar ik had 'm ook als
ramptoerist toch maar niet gekeken. Vervolgens was mijn zusje wél
enthousiast – 'al vind jij het vast weer een zesje' – dus moest ik er
toch aan geloven. Nou. Wat zullen we eens zeggen. Detachment vliegt in
elk geval geestdriftig uit de bocht. Het gangbare deel van het verhaal
is een soort
Half Nelson, met ditmaal Adrien Brody als goed bedoelende
fucked up leraar. Hier zijn twee meisjes die 'aan hem
hangen', waarvan het Jennifer Jason Leigh-achtige tienerhoertje het
meest typerend voor de film is. Aandoenlijk, maar way too much. De
aanwezigheid van Brody lijkt de makers te hebben geïnspireerd tot een
heus holocaust lijdensverhaal, wat zoals Vido al aanstipte
onwaarschijnlijk overdreven is. De school als de hel op aarde, waar
enkel klootzakken en apathische slachtoffers rondlopen. Weemoedige
piano-muziek werkt driftig aan noot-kreten. Tegelijkertijd heeft de film
iets pseudo-intellectueels, met quotes van Camus en de 'rants' van
Brody die als een soort documentair talking head commentaar mag geven.
Waar de film wél in slaagt is het maalstroom-effect. Zo zijn er vele
ultrakorte flashbacks naar Brody's fucked up jeugd. Door de sneeuw en
het geweld van de herinneringen moest ik aan
Affliction denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten