Ik geloof dat er geen Aki Kaurismäki-film is met een betere opening. Het eerste shot toont 'het
binnenste' van een piano, en dan begint Shelley Fisher (denk Nat King
Cole) een fraai liedje te zingen. Na een tijdje zoomt de camera uit, en
zien we dat de man een restaurantpianist is. Het is er klassiek, leeg,
en aan het eind van het liedje klapt niemand. Ober Kati Outinen (daar is
ze eindelijk!) wordt naar de keuken geroepen. De kok is dronken, en
staat met een mes te zwaaien. Ziedaar de wereld van Aki in een notendop.
En nog is de magie niet voorbij, want even later verlaat Kati het
restaurant, de tram komt juist langs, en de chauffeur blijkt een
bekende. Het is jammer om te moeten zeggen, maar de rest van de film
wordt eigenlijk langzaam minder. Drifting Clouds is een soort Le Havre.
Lief, traditioneel en goedmoedig. Weinig leipe momentjes (is het ook de
film niet voor) op één detailtje na. De trammaatschappij moet mensen
ontslaan (alles gaat aanvankelijk mis voor het echtpaar) en regelt de
ontslagronde met een stok speelkaarten als lootjes. De baas kan het niet
laten om even zijn kaartenschud-skills te tonen! De rest van de film
proberen Kati en man baantjes te vinden, zonder dat de film echt over
hun beide (als combinatie) gaat. Misschien had Kati beter alleen kunnen
zijn. Gelukkig zijn er nog bar-sjoemelaars die op Boelykin lijken. En ach, wat zeur ik eigenlijk. Aki is een held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten