Wonderlijke
film. Lang was ik in de veronderstelling dat dit zo'n beetje de eerste
grote Zuid-Afrikaanse film van na de Apartheid moest zijn.
Amateuristische acteurs die een verzoenend verhaal vertellen. De
overgeacteerde matigheid doet authentiek aan. Maar de film stamt uit
1952! (En is van de Hongaarse Brit Korda.) Dus het is gewoon klassiek
acteren... Interessant is het verband met de Pistorius-zaak. Een jongen
pleegt een moord, en blijft maar roepen 'Yes I am the killer, but I was
afraid, I didn't mean to kill!' En dan is er dat gedicht waar ook de
titel naar verwijst: 'Cry, the beloved country, for the unborn child
that is the inheritor of our fear.' Het maakt dus weinig uit of het in
Zuid-Afrika of het 1946 (wanneer het verhaal zich afspeelt) 1994, of
2013 is. Begeleid door prachtige beelden (want móói is het land
natuurlijk wel) en zoete broodjes smerende muziek van John Barry zien we
een zwarte plattelandspriester naar het grote Johannesburg reizen. Hij
zoekt tal van familieleden op, wat in eerste instantie tot een
aaneenschakeling van saaie scenes leidt. 'Hier is ze niet, zoek daar
eens'. Maar dan vindt hij zijn zoon, die een blanke heeft gedood.
Interessante gevangenisscenes zijn er niet, maar de rechtszaak leidt wel
tot een dialoog tussen de twee vaders. Een spirituele en bijzonder
vrome verwerking van schuldgevoelens van alle kampen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten