Nu is de humor van Kaurismaki
altijd wel 'goofy', maar Calimari Union is denk ik de meligste film uit
zijn hele oeuvre. Het werkt bijna 'bevrijdend'. Iederéén kan grappig
zijn. Aki's tweede opent met een stel louche losers die vergaderen over
de Staat van de Stad. ('Vreselijk: kinderen en honden rennen los rond!')
Het wordt tijd te ontsnappen, naar het mythische Eira. Geld is er niet.
De paar muntjes die er zijn worden uitgedeeld met de woorden 'accepteer
het bloed van Jezus Christus'. Dan gaan de Helsinkse
Warriors de stad
in, op zoek naar avontuur in arcadehallen en supermarktjes. Ze noemen
elkaar allemaal Frank, en converseren als Tarantino-gangsters. Soms is
dat erg flauw, zo praat de
Crime and Punishment-jongen in 'talkin' to
me'-oneliners. Maar er valt genoeg te schateren. Zo bestellen de kerels
consequent 'ice water', zelfs als ze omringd zijn door bierkratten... Aki zat zeker in een 'kuurtje'. Om het goed te maken wordt er
smakelijk gerookt alsof de boel door de tabakslobby werd gefinancierd.
Ook de muziek is weer erg sterk. Een prachtige slowburnin' Elmore James
uitvoering van Sunny Land, bijvoorbeeld, want ondanks alle
Aaltra-achtige slapstick met begrafenisauto's voel je hier ook de latere
melancholie opkomen. Als Eira 'niet bereikbaar' blijkt gaan de laatste
overgebleven Franks treurig maar vastberaden naar 'Eesti!'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten