Nou, die visuele Oscar was in elk
geval volkomen terecht. Zelfs op een sneu laptopje leken de vissen zo'n
beetje uit het scherm te springen. (Volgens mij doorbreken ze ergens ook
de widescreen-brievenbus-balken...) Dit was ook wel een film geweest
voor het grapje dat de camera onder de druppels zou komen te zitten.
Inhoudelijk gezien deed het me minder, terwijl het boek toch best ok
was. De diepe eenzaamheid die me daaruit is bijgeblijven zie ik hier
niet. Mogelijk omdat de hoofdrolspeler niet veel meer dan 'yes' and
'no!!!' tegen de beestjes op zijn vlot kan schreeuwen. Ik weet ook niet
hoe je dat op had moeten lossen. Een voice-over is meestal ook niet zo'n
goed idee, en trouwens, er klinkt al een gammele voice-over, die nooit de
grootste storyteller Big Fish-magie oproept die vereist was. De
raamvertelling met de oudere Pi is overigens wel noodzakelijk voor de
Oz-achtige eindtwist, die ook best gevisualiseerd had kunnen worden. Dan
had Gerard Depardieu ook meer dan twee seconden werk gehad. Nee, The Life
of Pi is simpelweg twee uur naar een prachtig prentenboek kijken. En de
tijd vliegt plezierig voorbij. Van de credits in de Indiase dierentuin
tot de flora en fauna der zee. Zo heel ver weg zijn de kleurtjes van Wes
Anderson en diens Zissou niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten