Er
is veel mooi aan deze film, maar het fijnst vond ik nog hoe
intellectueel het gezinnetje is waar de film om draait. En zonder dat die
slimheid wordt benadrukt, of dat er zelfs maar iets mee wordt bereikt.
In het bollebozen zélf zit de voldoening. Pa werkt in de bieb, zijn
jongste dochter lijkt daar ook al haar tijd te spenderen en moeder werkt
aan haar master's thesis, waaraan de oudste dochter dan weer bijdraagt
door de gegevens te ordenen. Heerlijk. Niet voor niets begint het
verhaal (als je daar al van kan spreken) hier doordat het meisje
wegdroomt bij een jongensnaam die ze keer op keer in de uitleenbonnetjes
van haar biebboeken tegenkomt. Een jongen die precies dezelfde boeken
leest, dat moet wel een héél knappegozer zijn. Natuurlijk ontbreekt de
Ghibli-magie van oude mannetjes in slapende winkels, pluizige beestjes
en het openbaar vervoer niet, en de twee bollebozen ontmoeten elkaar
dankzij een dikke 'aanloopkat'. De kalverliefde inspireert het meisje
tot – wat anders – hersenactiviteit, als ze haar school laat versloffen
om aan haar eerste eigen boek te werken. Op dat moment is de film al
zo'n anderhalf uur aan de gang, en zijn er in feite niets anders dan
alledaagse dingen gebeurd. (Bij vrienden langs, pa kijkt honkbal op tv.)
De korte psychedelische scene die het schrijven oproept was voor mij
niet eens nodig. Ook zonder Alice in Wonderland-taferelen had de film al
zachtjes mijn hart gewonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten