Onmogelijke
titel voor een droomfilm waarin álles mogelijk is. Ik dacht eerst met
een Kurosawa te maken (de minder bekende Kurosawa, die van Cure). Ten
slotte zitten hier ook mannen in auto's te peinzen, terwijl ze
visioenen
krijgen, en de film heeft ook spiritueel
bos-gevoel. De regisseur
blijkt echter Katsuhito Ishii, bekend van
The Taste of Tea en
gespecialiseerd in live action manga. Dáárom gebeuren er zoveel
wonderlijke dingen. Het mafste personage is een letterlijk vreemd gestemd mannetje, dat rondloopt
in een gebreide trui met daarop de 'four suits'. Het kereltje heeft
kameleonische eigenschappen, kan zingen als de beste, en is mogelijk
niet eens echt. (Als een soort Pinokkio.) Hij moet een jongen om gaan
leggen die geld van de yakuza heeft gejat. Deze figuur is het
hoofdpersonage, of in elk geval de spil van het verhaal. Hij dolt met de
yakuza door walkie-talkies en ontmoet een weggelopen tienermeisje, met
wie hij een verkleedpartijtje houdt. Ondertussen kibbelen de gangsters als
Tarantino-figuren over hobby's, zoals het verzamelen van vintage
reclameposters en yogaboeken. Toch is Shark Skin Man geen komedie. Het
is een soort joie de vivre-film. Een bande a part. Met een lieve
bankoverval. Mededelingen per cassette. 'A little more please, a little
more please' 'Thank you very much'. Susumu Terajima is er ook bij
trouwens. Natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten