Een nichtje van me zingt in een
koor, en nadat ik haar
Monsieur Lazhar had getipt kreeg ik deze 'terug'.
Begrijpelijk – de perikelen van een klas – alhoewel ik de vergelijking
verder maar niet door zal voeren. Les Choristes is vooral een lieve
Franse film, ondanks dat de film potentieel veel harder is dan... doe ik
het toch. Een komisch, kalend muziekdocentje komt op een school voor
'moeilijk opvoedbare jongetjes' terecht. Bij zijn eerste ontmoeting met
de conciërge raakt laatstgenoemde zelfs zwaargewond door de rotzakjes,
maar daarmee hebben we het ergste gehad. De nieuwe prefect (dat is zijn
eigenlijke taak) brengt namelijk muziek in het leven van de jongetjes.
En daarmee doorbreekt hij het 'action-reaction'-beleid van het
clichématig slechte schoolhoofd. Het moet wel lekker zijn zo'n flat
character te spelen, juíst als je veel screentime hebt. Kun je gewoon in
één register losgaat. (Voor de cinefielen is het lollig dat de man wat
op Michael Haneke lijkt, die zich op een kostschool ook als sadist zou
ontpoppen...) De kleine details van de film zijn goed, zoals dat de
prefect – achter een gordijntje – zelf ook in de slaapzaal van de
jongens ligt. De muziek van het koortje deed me dan weer weinig, en
ergerlijker vond ik dat zijn oogappeltje niet alleen een een engelenstem
heeft, maar ook het bijpassende hoofd. De film weet gelukkig wel wat er
nodig is, want als de boel in dreigt te kakken arriveert er een
Levant-achtige tijdbom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten