Kaurismäki heeft ondanks (of
juist dankzij) zijn drankprobleempje jarenlang flink doorgewerkt (net
als een Cassavetes) en bovendien debuteerde Fin al begin jaren '80. Veel
eerder dan ik dacht. Hij grijpt voor zijn eerste film terug op een
literair meesterwerk, om dat vervolgens naar die welbekende sjofele
Finse snorren-setting te verplaatsen. Wat gezichtshaar en tristesse
betreft werkt Helsinki begin eighties misschien wel beter dan ooit.
Zelfs het oude logo van Nokia (we zien hun hoofdkantoor) maakt nostalgisch,
laat stáán hoe de mensen eruitzien. Lange jassen! Kaurismäki is
uiteindelijk toch vooral een man van stijl. Van het juiste licht, op de
juiste manier gekaderd. Ook met de muziek zit het hier al snor, van die
liedjes die je Van Hanegem ook hoort zingen na een paar glaasjes teveel.
Love Her Madly van The Doors! De acteur die de hoofdrol van moordenaar
speelt is ondanks zijn amusante Jort Kelderige kapsel en Breivik-blik
een beetje een amateur, maar de aangevers eromheen zijn gortdroog zoals
het hoort. Vooral een overijverige wannabe-vriend op een bootje is
hilarisch in zijn pogingen om de anti-held te helpen. (Hij komt
uiteindelijk niet veel verder dan het aangeven van bier.) De agenten van Helsinki laten
de zaak filosofisch op zijn beloop, en houden het op brompotten. 'Ik
snap niet waarom ze jou je loon betalen.' 'Ik zie dat zelf ook niet in.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten