Roger
Ebert was natuurlijk een man met een groot hart, en het zou me daarom niet
verbazen als je beter de nummers 2 uit zijn jaarlijstjes zou
kunnen kijken. Voor deze nummer 1 heeft hij weer voor een historisch
verantwoord, politiek correct, maatschappelijk belangrijk, maar
uiteindelijk niet al te boeiende racisme-film gekozen. (Niet voor niets
vond hij The Color Purple ook een nummer 1 spot waard.) Misschien ben ik
afgestompt, maar waar ik wél werd geraakt door het persoonlijke
'huidskleur'-drama
Imitation of Life, doet de massale KKK-ellende me
minder. En er komt toch genoeg gospel-muziek langs om de
tranen af te dwingen. Willem Dafoe speelt de hoofdrol als FBI agent die
in de sixties naar Missippi afzakt om wat verdwenen civil rights
activisten te zoeken. Dafoe is zo jong dat zijn markante lijnenkop nog
in aanbouw is, en hij zelfs wat weg heeft van Matt Damon. Hij wordt
bijgestaan door het cliché van de cynische oudere agent, vertolkt door
Gene Hackman. Hackman is goed op dreeg, met name tegenover Frances McDormand.
De 'Hoover Boys' worden tegengewerkt door de stuk voor stuk lelijke
hicks, die een hekel aan 'commies, atheists and niggers' hebben. Dat
laatste is eigenlijk vreemd, zo godsvruchtig zijn beide. De boodschap
van de film is bitter, uiteindelijk moeten de FBI'ers hun principes
laten varen om de schurken te vangen. Niet iets waar Amerikanen
verder moeilijk over doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten