Hier
leren we dat er vier mensen vereist zijn om één verslaafde overeind te
houden. Je zou er haast cynisch van worden, maar het mooie aan de Last
Days Here is dat je denkt: zo hoort het, een mens is een mens. De zanger
van Pentagram is de verpersoonlijking van de muziekdocu-loser in maximum overdrive. Het eerste
half uur is haunting. Zacht uitgedrukt is Bobby Liebling een gestoorde
zombie. Hij woont in de 'sub-basement' van zijn ouders ('I've been Peter
Pan all my life') waarmee we bij het goede daden-team zijn aangeland.
De ouders van de man zijn een docu op zichzelf. Moeder is excentriek, pa
een rijke overheidsfunctionaris die een flink deel van de verdiende centjes in
zoon's drugsverslaving heeft gestoken. Ja, het zijn 'enablers', maar het
is duidelijk dat Bobby al jaren dood zou zijn zonder hen. Waar de
ouders hun kind enkel op héél basaal niveau in leven kunnen houden is
muziekfan Pellet (de kerel links op de foto) de echte engel van dienst. De Lou Barlow-achtige kerel
zoekt de zanger op, en weet het onmogelijke te bereiken. Bobby verlaat
de kelder. Mooi is dat Bobby's (en niet Pellets!) karma meteen beloond
wordt met een engel zoals de zanger ze zélf graag ziet. Een blond
meisje. Het is bíjna sneu voor fanboy Pellet, die prompt aan de zijlijn
belandt. Maar ja, als je ziet wat er na die eerste stap wordt bereikt.
Ongelooflijk. Je zou voor minder hoop in de mensheid krijgen. Is Phil
Anselmo trouwens een typetje van Hans Teeuwen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten