Akelig
goede Australische seventies-film, ook daar dus de golden age der
cinema. Wake in Fright is zo'n film waarin het hoofdpersonage in de cel
die de wereld heet gevangen zit. Zelfs in de ultieme ontsnappingsdaad
faalt hij. In de openingsscène zien we de Lawrence of Arabia meets David
Bowie-achtige man de tijd wegzwijgen tot de les voorbij is. Hij is
leraar in de outback, en blij dat het schooljaar om is. Via het kleinste
treinstationnetje uit de filmgeschiedenis zet hij koers naar de
bewoonde wereld. Ver komt hij niet. Het eerste wat grotere stadje dat
hij tegenkomt – dromend van Sydney – zuigt hem naar binnen, en laat hem
niet meer gaan. De eerste poortwachter is een oververhitte receptioniste
en zij zet de toon voor waanzin. Net als James Caan in The Gambler
raakt de docent in de ban van een uiterst simpel gokspelletje. Het
gokken is echter slechts een van de vele excuses voor drank. Nagenoeg de
gehele rest van de film is één groot drankgelag. Cassavetes had het
niet beter gedaan. En waar bij hem de drinkebroers nog vrienden zijn, is
daar hier echt geen sprake van. De 'little devils' blijven hun nieuwe
kompaan maar glazen brengen, en met zijn allen belanden ze van de ene in
de andere trashy situatie. Marianne Thieme mag de film absolúút nooit
zien, want ze zou voorgoed getraumatiseerd raken. De mededeling in de
aftiteling wrijft slechts zout in de wonden. Bier, pillen, geweren,
hitte, kangoeroes. Het is intens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten