Seks en kanker gaan
sinds Turks Fruit al goed samen, en Van Groeningen gooit de ultieme
melodramatische consequentie in de mix: een kind. Het eerste uur werkt
het zakdoekjesfeest prima. Je moet wel een hart van steen hebben om niet
geraakt te worden door de toestanden. De muziek is ook al een slim
idee. Kennelijk is er genoeg tijd voorbij gegaan sinds O Brother Where
Art Thou, hoewel ik zelf die associatie nog niet helemaal kwijtraakte.
Bluegrass-traditionals, on screen vertolkt, want het stel zit samen in een bandje. Drie keer raden wanneer 'Go to sleep my
little baby' klinkt. Tot dat moment is er niets op de film aan te
merken, het is prima in beeld gebracht vakwerk. Maar we zitten pas op de
helft er is nog bijna een vol uur te gaan. Van Groeningen begint
doodleuk opnieuw op te bouwen, naar wéér een gebroken cirkel, en nóg
meer ellende. Zonde. Wat raakt er nu meer dan een verloren kind? Als de
film nou over hoe het stel sámen met het verlies dealde ging. Nu
beginnen beide op nogal afstandelijke wijze te flippen. (De man doet een
paar goeie maar behoorlijk overbodige anti-religie rants, waarin hij
opeens als Theo Maassen klinkt.) Ik geloof best dat je in je eigen pijn
vlucht, maar voor de film had de man moeten zíen hoe moeilijk zijn vrouw
het had. En dat ze hem dan tóch ontglipt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten