Een heuse familiefilm van
Takeshi Miike. Ik dacht dat houdt hij nóóit vol, en in het begin komen er inderdaad
ook wat Pan's Labyrinth-achtige enge scenes in voor, maar al gauw
mildert de toon voor een vrij saai reuze-Pokémon-gevecht. Het wattige Never
Ending Story-jongetje van dienst mag, zoals vaker in dit soort films,
niet veel meer doen dan 'woah' en 'oh nee!' roepen. Hij belandt via een
mysterieus boos ('neem het eerste pad links') en een autobus in het
doldwaze avontuur. Zijn trouwste hulpje is een soort cavia-kat. Net
zoals elk braaf prepuberaal jongetje houdt het mannetje vooral van
pluizige beestjes. En zijn zus. Het beestje geeft Miike dan weer de kans
op zijn trademark-plasgrapje. Andere Yokai (sprookjesbosgeesten) zijn
onder meer een Donkey Kong-achtige schreeuwlelijk, een Wizard of
Oz-leeuw, en knappe riviernimf, die omdat ze vroeger benen van stro had
nu waarschijnlijk helemaal geen broekje meer aan heeft... Onder de 'bad
guys' valt vooral een soort Lady Gaga op. Van noemenswaardige dialogen
is verder geen sprake. Alle wezens melden zich na een tijdje voor het
grote knokfestival, en op de soundtrack klinkt iets tribaals dat aan Björks Earth Intruders doet denken. Het échte popliedje komt later
alsnog, en is het lolligste moment van de film. Boontje komt om zijn
loontje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten