O dus dát doet Sinterklaas de
rest van het jaar. Scharrelend rond een aftandse caravan spendeert een
Moondog-achtige kerel zijn dagen in volstrekt lege contemplatie. Two Years at Sea is
zelfs voor een handelingenfilm extreem minimalistisch. De man komt géén
andere personen tegen, mompelt hooguit wat onverstaanbaars tegen
zichzelf en beleeft ook geen enkel avontuur. Tel daarbij op dat de
beelden met aftandse camera's zijn opgenomen (als een soort knipperende
toverlantaarn) en je hebt in elk geval een unieke kijkervaring. Meer
museum-installatie dan film. Zeker het eerste half uur is haast 'cosy'.
De man knerpend door de sneeuw, en dan thuis provisorisch douchend. De
stoom komt bijna het beeld uit. Even later is de sneeuw weg en zit de
man een beetje te kamperen voor zijn caravan. Ultieme onthaasting. The
Last Man on Earth. Tegen de tijd dat hij in een bootje gaat vissen (áls
ie dat al doet want het shot is van ver) slaat de verveling wel toe. Er
gaan misschien wel drie minuten voorbij terwijl het beeld gewoon bevroren
lijkt. Man in bootje. Man in bootje. Man in bootje. Gelukkig draait hij
af en toe nog wel een leuk liedje. En nog best vrolijke, op de
soundtrack had ik in eigenlijk best wat Orphax-drones willen horen, voor
een meer apocalyptisch gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten