Door
de associatie met
La Mujer Sin Cabeza verkeerde ik een tijdje in de
veronderstelling dat dit een Argentijnse arthouse-film was. Maar waarom
was de sfeer dan zo koeltjes? Bijna noordelijk Europees, met
Kaurismaki-losers in kalme donkere shots. Het blijkt dan ook een Spáánse
film, en een interessante! Een vrouw van middelbare leeftijd werkt in
een schoonheidssalon (ze bedient het laserapparaat dat haarzakjes kapot
'piept'). Thuis voelt ze zich vooral ongemakkelijk, en na een tijdje
blijkt waarom. De vrouw heeft continu een 'piep' in de oren. Op dat
moment zou de film aan een psychologische tragedie kunnen
beginnen, als een soort
Safe. Maar de film neemt de afslag der
verwondering, en de vrouw trekt de uitgestorven nachtelijke stad in. Dan
komen we echt op mijn filmterrein, Alex Cox'
Three Businessmen is niet
zo ver weg meer. Establishments waar het personeel verdwenen is (of de
vrouw afsnauwt.) Veel brandy. De vrouw ontmoet een verwante ziel, een
Pool die niets anders wil dan 'dingen fixen'. Of hij uit de psychiatrische
inrichting is weggelopen is onduidelijk. maar dat beide hoofdpersonage
kronkels in de kop hebben is zeker. Deze film had gerust óók La
Mujer sin Cabeza kunnen heten. Het momentje mét piano is trouwens ook
raak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten