Zou Pialat wel eens een slechte film
gemaakt hebben? Loulou heeft de gebruikelijke klasse. Dit keer richt
de regisseur zich op twintigers en dertigers, maar erg volwassen
gedragen ze zich niet. (En toevallig is Pialat een kei met jongelui, dus
dat komt goed uit.) Lolita-meisje Isabelle Huppert leidt de cast. Ze
had er al een hele carrière opzitten, maar toch lijkt ze jonger dan
ooit. Haar hoofd is te groot voor het lijfje waarop het staat, maar ze
blijft een sterke dame. In het begin van de film dumpt Huppert haar
gladjakker-vriendje, om recht in de handen van de kolossale Depardieu
('Loulou') te lopen. (Het contrast!) Hij vertegenwoordigt alles wat haar
bourgeois leventje niet was. Onverzadigbaar genietend. (Bier, seks,
matpartijen) Maar werken? Ho maar. Petty crime, pimpin' en jailtime,
daaruit bestaat de man. En hij, zijn hele omgeving, én de film doen daar
niet moeilijk over. Er zijn prachtige scenes met barflies en moedertjes,
alles vol ongedwongen ongedwongenheid. Een van de laatste sequenties
illustreert de kwaliteit. Depardieu neemt zijn meisje mee naar het
platteland, voor een copieuze lunch met de famille. Rohmer is niet ver
weg, maar dan gaat de hond achter een kip aan, en een 'mec'
achter een van Depardieu's matties. De jaloerse man is nog helemaal niet
in beeld geweest, begint zijn actie dus volslagen in media res, en tóch
landt hij in het verhaal als ware het een kussen veren. Het werkt
allemaal achteloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten