Als ik van films én
van zwemmen hield zou ik het wel weten. Ik kocht ongezien de poster,
voor in de huiskamer. Heerlijke film. Iconisch, decadent, en van de
'wandering kind'. In dit geval dus al zwemmend, nou ja... Burt Lancaster
bedenkt dat er een heel parcours aan zwembaden door de villawijk
klaarligt, op weg naar huis. Iedereen verklaart 'm voor gek. Maar wat is
er nu beter dan een 'onmogelijk project'? Natuurlijk heeft het idee een
hoog 'met één been op de stoep en de ander in de goot'-gehalte. Achter
de indrukwekkende atletische gestalte van de oude Lancaster zit een hele
hoop eenzaamheid en frustratie verborgen. Je zou bijna denken dat ie
een etmaal daarvoor zijn kids heeft omgebracht... Uptown kan hij de
schijn nog wel ophouden, maar hoe dichter downtown, hoe depressiever
hij raakt. (Hij begint er letterlijk van te trillen.) Vóór het zover is
herbeleeft hij zijn leven in pool-episodes. De goeie tijden toen er nog centjes en vrouwen in overvloed waren, maar ook kind zijn, puberen.
'You've all grown up' zegt hij verlekkerd tegen het meisje dat ooit op
zijn eigen kids paste, en nu een blonde stoot is geworden. Het meisje
heeft zo haar eigen fantasietjes over deze suburban stud, maar ook die
scene eindigt gelukkig bitter. Enig minpuntje is dat we Lancaster maar
zelden echt arthouse-alleen de tocht zien afleggen; als dat eindelijk
gebeurt is het meteen het beste psychedelische shot. Maar wat valt er
eigenlijk te klagen als de interacties zo mooi zijn als rond het lege
zwembad met het fluitspelende bangelijke jongetje. The past inside the
present. Meesterwerkje. (En de
poster is níet gek trouwens...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten