Fijne
sci-fi-film. Een soort
Inception door de ogen van Jeunet. Juist dat
laatste aspect maakt de film anders dan anders. (Spoiler!) Het absurde
sprookjes-achtige, niet teveel wetenschappelijke praatjes, maar gewoon
een stad die om klokslag twaalf uur elke nacht wordt stilgezet, waarna er 'getuned'
kan worden. De mensheid als een opwindbare klok. Niet voor niets valt in
een van de eerste actiescenes de good guy bijna in het radarwerk dat
onder een brug schuilgaat. De eerste vijf minuten bevatten al drie
'grote grijns'-momenten. Het hoofdpersonage (gespeeld Rufus Sewell, een
soort Denny Christiaan versie van Jude Law) kijkt naar een ansicht van
'Shell Beach'. De kaart komt halfjes tot leven, als een
pseudo-3D-effect. (Het riedeltje op de soundtrack maakt het momentje.)
De eerste woorden van de film zijn voor Kiefer Sutherland als de
smakelijke psycholoog. Het is de leukste rol van de film. De man praat
in pauzes. “You are confused, aren't you? Frightened.” Het is de dode
dame in de hotelkamer die de verwarring veroorzaakt. Plots switcht de
film naar een zachtjes heupwiegende sluikse dame die een Lynchiaans
liedje zingt. Dan kan het dus al niet meer mis. Jennifer Connelly (want
zij is het) is mooier dan ooit - al is dat niet te zien op deze foto - en assisteert (of inspireert?) de held
om in zijn verleden te gaan wroeten. Maar over welk verleden hebben we
het hier eigenlijk? Iemand zegt het haast letterlijk: 'It's a city of
lost children'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten