Typische
toneel-film. Een kamerspel dat tegelijkertijd grappig wil zijn én een
beetje wil schuren, waarbij vooral het laatste een opgave teveel blijkt.
Denk maar aan
Carnage van Polanski, een film die tenminste nog tempo
maakte en na een minuutje of zeventig om was. Le Prénom begint met een
eindeloos babbelende voice-over, die aan het einde wél een goeie pointe
maakt. Was ie daar maar wat sneller aangekomen. De voice-over behoort
aan een bezoeker van een dinertje amongst friends. Locatie: het huis van
linkse intellectuelen. Gasten: de voice-over (rechtse makelaar), zijn
vrouw (zwanger) en de beste vriend (homo?) van de vrouw (hysterica) van
het huis. De klucht begint als de makelaar aankondigt een naam voor zijn
aanstaande kind te hebben bedacht. 'Raad u maar!' Aan Adolphe denkt
niemand, want ook in Frankrijk heeft die naam wat lastige connotaties.
De makelaar wil de naam 'terugclaimen', maar dat gaat niet zonder het
dinertje te laten ontploffen. Wat volgt heeft het bekende schematische
verloop. Steeds krijgt één iemand van de groep het van de anderen voor
de kiezen. Alles moet worden uitgesproken, of liever, uitgeschreeuwd.
('Ta gueule!') Als we dan eindelijk bij de leukste twist komen (met de
homo, krijg je Fransen nog altijd mee op de kast, zie die massa-demonstraties)
is de kijker eigenlijk al (te) vermoeid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten