Uitstekende
Oost(!)-Duitse film, waar ze in de jaren '60 dus best in staat waren
een kitchen sink drama te maken. Wel met een geheel eigen 'dialectische'
twist natuurlijk. Spur der Steine is kritisch, zonder dat het erin
geramd wordt. Er wordt zelfs enthousiast aan de heilstaat gebouwd. Toch
is het niet moeilijk het SGP-gehalte van de hele beweging in te zien. In
feite is er geen verschil met de streng gereformeerden uit de 17e
eeuw, die zichzelf ook boven het gewone volk achtten. (Tekenend is dat
met 'Parteilosen' 'de mensen' wordt bedoeld.) Ondertussen nemen de
Partei-leden vooral élkaar de maat in ein-de-loze vergaderingen, met
beschuldigingen van Karriesmus, en de bekende staaltjes Zelfkritiek.
Vergist u zich echter niet, dit is géén droge film. Er zijn een paar
prachtige personages. Eerst en vooral de rebelse 'Balla'. Hij is de
ringleader van een bouwvakkers-gang die zich uitgedost hebben als
Western-helden. Balla lijkt op Elvis himself. Niets is de man meer waard
dan zijn slechte reputatie, maar in de loop van de film raakt hij in de
ban van de 'kleine Cheffin'. Een nieuw aangekomen Partei-meisje uit het
'directie'-kader. Zijzelf krijgt (terwijl Balla om haar heen vlindert) ietst met een ander Partei-lid. Die is echter al getrouwd. Foei! Het begin
van vele problemen, die natuurlijk volkomen universeel zijn. Het meisje
maar wachten tot haar minnaar zijn vrouw zal verlaten. 'Over een paar
maanden misschien.' Balla smeekt haar ondertussen met hém mee naar de film
te gaan. 'Met jou ga ik zelfs naar een DEFA-staatsfilm.' (Der Spur der
Steine ís er een hè...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten