Een
schrijversfilm zonder Paul Dano! Wel van vergelijkbaar, niet al te
denderend niveau als
Being Flynn. Hier mag het oude genie gespeeld
worden door... Ja door wie eigenlijk. Een man met een prachtige stem,
maar het schoot me maar niet te binnen. Goed gedaan van het schmink
department. Of Jeremy Irons is heel snel heel oud geworden.... Irons zit
in één venster van de dubbele raamvertelling, in een constructie die
maar niet postmodern genoeg wordt. Ik zag wel een paar kansen tot
Auster-combinaties voorbij komen, maar dat soort meta-goochelarij wordt
binnen no time verlaten voor een betrekkelijk sentimenteel gebeuren. Een
soort
The Reader (ha!) zonder nazi's. Waar de twee binnenste vertelsels
nog redelijk werken – een mislukte schrijver víndt een manuscript en
publiceert het met succes onder zijn eigen naam – is de overkoepelende
schil uiterst teleurstellend. Dennis Quaid is de god van het universum
dat we zien, en ook zélf een succesvol schrijver. Op een after party
wordt hij gestalkt door een dame die in alles femme fatale schreeuwt.
(Niet in het minst door de knik in haar verbaasde, neppe wenkbrauwen.)
Het wachten is op een twist, die deze dame bijvoorbeeld met de
imaginaire verhalen verbindt. De film strandt echter in een warrig open
einde, zonder erg veel interessante vragen te hebben opgeroepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten