Mother

Ik heb geen flauw idee wie Albert Brooks is, maar de schrijver/regisseur én hoofdrolspeler van Mother loopt er hier bij alsof ie heel beroemd was. Nu zag ik onlangs pas voor het eerst (!) een Seinfeld-aflevering. En dat door een 'gif meme'... Wellicht was Brooks vroeger de ster van zo'n soort serie. (Valt tegen, hij zat recent wél in Drive.) Mother is een film met het Clueless-timewarp-gevoel. We zitten diep in de nineties, maar het lijken nog immer de eighties. Altijd fijn nostalgisch. (De crux zit 'm in de waardeloze computers. Er is een running gag rond een 'picture phone'.) Brooks speelt een sci-fi schrijver die maar geen relatie tot een goed huwelijk kan brengen. 'Wat deed je vrouw dan dat je niet fijn vond?' 'Me verlaten.' Als oplossing bedenkt hij dat hij dan maar bij zijn moeder moet intrekken. Een vrouw die hij haat... Een vleugje Momma's Man is zeker aanwezig, vooral in het sterke eerste uur. In My Room op de soundtrack erbij. Bedenk dat Brooks een John C. Reilly meets John Goodman-achtige loserkop heeft. In de laatste fase wordt de film echter wel erg Amerikaans, als moeder en zoon wat nieuwe dingen van elkaar ontdekken, en elk mogelijk trauma'tje perfect in elkaar gepuzzeld kan worden. 'We know why she hates me!' ('Mother this is so exciting!') Niettemin bij momenten ontzettend grappig, en met genoeg corrigerende tikken.