Zeker
beter dan associaties met Black Beauty doen vermoeden, The Black
Stallion is een opvallend landerige film, ik zie zo een remake van
Studio Ghibli voor me. Eenzelfde rust, prominente muziek, en tijd om te
genieten van natuurschoon. De openingsscenes zijn nog het
Spielberg-spannendst. Een Arabische schurk, een Arabisch paard, en een
jongetje daartussenin. Er is tijd voor één dialoog met goklustige pa,
maar dan breken Titanic-toestanden uit; claustrofobisch duister in beeld
gebracht. Een groot contrast met het eiland waarop het jongetje
belandt. Hij vergeet het paard Vrijdag te noemen, maar idyllisch is het
wel. (En schijnbaar overleeft het mannetje probleemloos.) De film volgt
heel mooi een soort kinderlogica. Het is één grote jeugdige egotrip. Het
eiland is voor het mannetje dus al een peulenschil, op school wordt hij
onthaald als een held (en hij hoeft er kennelijk nooit meer naar terug)
en dan rest slechts nog even de Grootste Paardenrace van het jaar
winnen! Als tienjarige. Waarom niet. Een beetje hulp krijgt van Mickey
Rooney, voor eeuwig éérst die Chinees uit
Breakfast at Tiffany's, en
hier smakelijk morsig op dreef. Even wordt het onbedoeld creepy, als
Rooney maar doorzemelt over 'this is our secret'. Zeker omdat het
kereltje de ganse film núl dialogen met leeftijdgenoten voert. Maar ja,
het kind denkt gróót hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten