Dredd

Het is snobistisch om in een jaar vol superhelden (Batman, Avengers, Bond) de geflopte spektakelfilm te te bejubelen, maar Dredd is van al die films wél het aangenaamst. Dat zit 'm vooral in de John Carpenter-achtige eenvoud. Zo duurt de film nog geen negentig minuten, spelen er geen grote namen in mee, en doet Dredd zijn helm nergens af. Niks love interest, of trauma's. De wandelende grimas annex kaaklijn blijft een eendimensionale wetshandhaver. Zo hoort het in een stripverfilming. Net als in elke goede dystopische sci-fi spelen drugs een prominente rol. Ze noemen het 'slomo' en het middel doet precies dat. De drug zorgt voor twee fantastische psychedelische scenes. Eén aan het begin, en eén aan het eind. Simpel. In het midden had er best nog een mogen zitten, als Dredd met een vrouwelijke mindreader (en rookie) eventjes buiten de hermetisch afgesloten flat belandt. Eindelijk wat frisse lucht. Jongens staan te lummelen bij een skatebaantje. Je zou zeggen: doe maar een trucje. Helaas. Qua plot volgt Dredd die merkwaardige Indonesische film van laatst. De mob zit bovenin het gebouw, de al dan niet corrupte agentjes staan beneden, en na anderhalf uur van kogelinslagen ontmoeten ze elkaar. Rookie: 'Wachten we niet beter op versterking?' 'Dredd: …. ' 'Wrong answer?' 'You're the psychic.'