Een
echte arthouse-film van Takashi Miike. Op
Salon Indien wordt terecht de
vergelijking met Lars von Trier getrokken. De summiere decors neigen
naar
Dogville, en het psychedelisch futuristische plot krijgt gaandeweg
meer en meer
Melancholia. Depressies in een onbekende toekomst. Big
Bang Love is een gevangenisfilm, maar dermate gestileerd dat je dat nauwelijks nog merkt. In de
Rashomon-achtige onderzoeksstructuur zien we tal van scenes steeds
terugkomen. In een daarvan doen de jongens van de jeugdgevangenis 'de
was', met hun voeten in een gigantische bak water zouden ze ook wijn aan
het maken kunnen zijn. Het heeft iets sensueels, de film schiet dan ook
heen en weer van knokpartijen naar tedere gesprekken met hints van
homo-erotiek. Twee jongens sluiten een vriendschap, die eindigt met de
dood van één van hen. Is het moord? Wie heeft het gedaan? Vragen als
deze verschijnen letterlijk in beeld. De antwoorden zijn lange tijd
raadselachtig, om niet te zeggen onnavolgbaar. De uiteindelijke
oplossing blijkt opnieuw zowel grof als verknipt galant. Laten we het
qua eindoordeel op 'interessant' houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten