Een Franse voetbalfilm uit de
seventies, dat schept niet waar te maken verwachtingen. Eigenlijk heeft
alleen de eerste (!) minuut de melancholie waar ik op hoopte, mede door
het Morriconiaanse fluitmotiefje. Patrick Dewaere wordt op de
bolderwagen door het dorp gereden, na een spectaculaire
bekeroverwinning. De tragische acteur kijkt, tussen zijn verwarde krullen door, desolaat naar de mensenmassa. Hij lijkt meer op een
hardrockmuzikant. Terug in de tijd zien we hoe het horkerige
hoofdpersonage voor de reserves van AC Trincamp speelt, en zelfs dát
weet te verknallen. Het hele dorp haat hem. Niet veel later zit ie zelfs
in de cel. Waar de jailtime een moment was geweest om door te dringen
tot de psyche van de man, is ie snel weer buiten, waarna de voetballer
op weg gaat om een meisje te verkrachten. (Hij is er onterecht voor
veroordeeld, dus pourqoui pas!) Dit idee is een van de vele
vrouwonvriendelijkheden, 'aangekleed' met Dany Boon-achtige slapstick
humor. Het ging me tegenstaan. Toch is er na die openingsscene één
geweldige fase, die ik niet had willen missen. De belangrijke
bekerwedstrijd zelf. Het oude stadionnetje, de spelers (Guy Roux gaf
advies) en bovenal de toestanden in de kleedkamer. Alles klopt. De
pathetische trainer, de pompeuze voorzitter, en de kruiperige
grootgrutters die bonussen uit komen loven. Terug op het veld worden de
acties begeleid door een chanson-versie van het clublied. 'Allez
Trincamp, Trincamp, Trincamp, but, but, but!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten