Wat een
merkwaardige lelijke kleuren dacht ik. Altijd gevaarlijk om iets
technisch over een stokoude film op te merken, want Becky Sharp is juist een mijlpaal in de filmgeschiedenis. Het is de allereerste
Technicolor-film. Vandaar dat de boel nog niet helemaal perfect was
afgesteld. Over de inhoudelijke aspecten zwijgen de filmencyclopedieën,
terwijl dit toch een best aardige (alhoewel erg lawaaiige) klucht is van
Mamoulian. Net als in zijn musical-meesterwerk
Love Me Tonight wordt de
adel met smaak belachelijk gemaakt. (Sterker nog, ze lijken er zelf nog
het hardst om te moeten lachen.) 'Am I to sit here and be murdered with
inattention?' In tegenstelling tot Love Me Tonight wordt er hier pas
richting einde wat gezongen, wanneer het hoofdpersonage (een gold digster) terug in de goot is belandt en in een louche cabaret moet
optreden. Leuker (en vooral 'wittier') is de eerste helft van de film,
als een hele schare high society mannen om de hand van het blonde
titelpersonage vechten. Becky zelf geef ze allemaal nét genoeg aandacht
om ze aan het lijntje te houden. Of beter: om ze de bills te laten
betalen. 'En wat krijg ik daar voor terug Becky?' 'Ik heb een goed
woordje voor je gedaan, je wordt consul van Sierra Leone.' 'Maar dat
zijn kannibalen!' 'I am sure they'll get to like you, bit by bit'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten