Audiard is nu al invloedrijk
zo te zien. Hier worden Tahir Rahim (
A Prophet) en Arestrup (in
meerdere Audiard-films) op Belgisch terrein bij elkaar gebracht, terwijl
ook het uiteindelijke hoofdpersonage Emilie Dequenne wat weg heeft van
Cotillard. Een been verliest ze niet. Wél iets veel belangrijkers. Het
eerste uur had ik moeite met het acteerwerk. Arestrup wekt de indruk uit
Cloaca te zijn weggelopen, en Tahir Rahim lijkt niet alleen
figuurlijk op Keanu Reeves. De twee spelen vader en aangenomen zoon, in
een ingewikkelde familiegeschiedenis, die onder andere uit
schijnhuwelijken bestaat. Er borrelen tal van conflicten. Het personage
van Rahim heeft alles te danken aan zijn witte suikeroompje, maar
tegelijkertijd staat hij daardoor voor eeuwig in het krijt. Hij blijft
loyaal, maar het moet wringen. Het is zijn nieuwbakken jonge echtgenote
die deze opgekropte rebellie probéért te uiten. Met de nadruk op
proberen, want langzaam wordt ze ingezwachteld in liefde (van de
Marokkaanse schoonfamilie) en het geld (van Arestrup). Ze lijkt ook zelf
te willen verdwijnen in juten zakken van kleren. Zodra Dequenne meer en
meer de spotlights krijgt wordt de film beter, en bij vlagen zelfs
Blue Valentine-achtig goed. Depressies, hartverscheurend janken in de auto,
en een gruwelijke daad, waar gedurende het intro al op is gehint. Het
laatste telefoontje is overbodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten