Net
zoals veel andere minor Hitchcock-works voelt I Confess aan als
voorbereiding op een grotere film. Waar de religie in het drie jaar
later gefilmde
The Wrong Man vooral symbolisch wordt ingezet is het
onderwerp hier expliciet gemaakt. Hitchcock lijkt me verder niet zo'n
religieuze regisseur, en een andere film die zich in Quebec afspeelt
heeft hij vast ook niet gemaakt. Deze zeldzame combinatie (en de uitstekende
cinematografie) maken I Confess de moeite waard. Montgomery Clift is
intens als de '
black robe' aan wie een moord wordt opgebiecht. Dat zou
op zichzelf al voor genoeg gewetensbezwaren kunnen zorgen, maar al snel
blijkt dat de priester juist door te zwijgen verdachte wordt. Erg
subtiel brengt het rommelige scenario het allemaal niet, maar modern is
het wel. De priester zwijgt nameljik omdat hij bang is dat zijn
affaire met een blonde dame 'uitkomt'! De rest van de volwassenen is al
even 'losbollig'. (Zo is er een suggestie van wilde feestjes van de
officier van justitie, die verlekkerd opkijkt als een agent de entree
van twee 'girls' in zijn kantoor aankondigt. Waarna het meisjes van tien blijken...) De flashback die 'het overspel' van de priester toont is
Sunrise-waardig, net zoals de muziek van Dmitri Tiomkin. De bad guy is
trouwens een vileine én tragische Duitser. (Ik dacht nog even: een jood,
dat is wel heel gewaagd in een katholieke film.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten