De
titel verklapt het al. Dit is heel Zweeds en heel lief. Het neigt naar
een overdosis vertedering. Zoveel knappe, modieuze seventies-tieners die
elkaar kopjes zitten te geven. Het eerste kwart van de film is om door een Tumblr-ringetje
te halen. We maken kennis met de hoofdpersonages uit het 'boy meets
girl'-verhaaltje. De jongen is perfect gecast, precies op het moment dat
hij ergens tussen jongen en man zweeft. Wél de masculiene schouders,
maar het hoofd van een twaalfjarige. Hij komt in het park van een
sanatorium de lange benen van een dertienjarig droommeisje tegen.
(
Moonrise Kingdom!) Later durft hij ook naar haar gezicht te kijken...
Voor dialogen maakt Roy Andersson (ja, die van
Du Levande) geen tijd.
Hij schetst de romance in de zonovergoten Summer of '69 haast exclusief
in verlegen gebaartjes en glimlachjes. De jeugd kart ondertussen door
Stockholm op de mopeds, terwijl ze allemaal paffen als idioten. (De
Zweedse staat scherpte haar antirookwetten aan na de film... Zou ik
zo denken.) Na een uurtje begint de film langzaam wel wat te jeuken, al dat
geknuffel. Maar dan begint Andersson zich wijselijk op de schurende
volwassen zijlijnen van het verhaal te concentreren. Het is daar dat de
waanzin heerst. Niet voor niets begon de film in dat sanatorium. Het
leven lijkt idyllisch, maar de pa van het meisje is een burned out Von
Trier – net als Andersson zelf ná de film! – en dat is nog maar één
voorbeeld van vele. De magnifieke slot-sequentie, out in the country, is
ineens een soort La Règle du Jeu. Je moet een goede film maken om
geslaagd klassiek te kunnen citeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten