De typische
Noh-muziek (met de verbaasd stijgende hooooo-kreetjes) zet meteen de
toon. Dit is een ouderwets ingewikkelde Japanse film, zo'n film waarover
slimme mensen nog veel slimmere stukjes schrijven. Mij viel
aanvankelijk vooral op hoe Shakespeariaans het allemaal is. Daarmee wil
ik niet zeggen dat die man alles heeft uitgevonden, juist dat er ook een
soort universele sprookjestaal is, vol van geesten en voorspellingen.
In het mooiste moment van de film varen de hoofdpersonages (twee echtparen
en één kind) op een mistige rivier. Het lijkt wel alsof ze de Styx
oversteken. De grens tussen dood en levend vervaagt. Tot dán was er nog
helemaal niets metafysisch gebeurd maar de associaties die de rivier
oproept blijken correct. Het viertal personages wordt van elkaar
gescheiden. De mannen lijken al hun dromen waar te maken, de vrouwen
krijgen het almaar moeilijker. De ene man droomt van grootse
samoerai-daden. De andere man (een pottenbakker)van rijkdom en
status. Hij wordt ingepalmd door een mysterieuze Lady. Het is allemaal
too good and too surreal to be true. Het lastige aan Ugetsu is de
uiterst economische vertelstijl. Dit is geen Kurosawa-epos zoals Ran. De korte film doet niet aan introducties, en beent de
verhaallijntjes en personages tot op het bot uit. Voer voor
literatuurwetenschappers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten