Volslagen
mislukte sci-fi heeft toch altijd wel wat liefs. De Wachowskis en
Tykwer werkten met zijn drieën aan deze David Mitchell-verfilming, al kun je
duidelijk zien wie welke segmenten deed. De Wachowskis zijn voor de
overdadig aanwezige actie en Tykwer voor de wat humanere passages. Het is
uit die laatste segmenten dat ik me íets van het boek herinnerde.
Typisch toch, uit al die literaire hocuspocus blijft dan toch een
eenvoudig verhaaltje hangen over een oude componist die door zijn nieuwe
jonge assistent wordt gerevitaliseerd. (Wat na aanvankelijk succes tot
frictie en jaloezie leidt.) Het probleem van de film Cloud Atlas zit 'm in een
overdaad aan verkleedpartijtjes (die onbedoeld hilarisch uitpakken) en,
belangrijker, in het gestoorde tempo. De film duurt 170 minuten en lijkt
ook gewoon 170 scenes te bevatten. De film had meer rust verdiend, nu
zappen we wel als een ontspoorde ADHD'er heen en weer tussen tig
tijdvakken. In een tribaal verleden lijkt de film op een sneue Star Trek
en in de verre toekomst verandert de film dan weer in een real life
versie van
Ghost in the Shell. Met Bae Doona op bekend terrein, als
robot-
animeermeisje. Als ze later in 'whiteface' ook nog in Victoriaans
Engeland te zien, is het effect eerder dat van a very bad trip. Ook
pijnlijk:
Mr. Nobody, met Jared Leto, deed hetzelfde new age-trucje
beter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten