Limelight

Een grootse control-freak als Charles Chaplin moet natuurlijk ook op een melodramatische manier afscheid nemen van zijn carriere, en zijn publiek. Op zijn eigen termen. Wat zelfspot is hem daarbij niet vreemd, want Limelight gaat nu juist over een man die dat níe gegund is, en die zich een afscheidsgala moet laten welgevallen, waarin het theaterpersoneel begint te schreeuwen dat ie 'af moet ronden.' Chaplin speelt de oude, gevallen clown, en is Britser dan waar dan ook in zijn oeuvre. Hij lijkt zelfs wat op James Mason. Natuurlijk zijn er verwijzingen naar zijn beroemdste personage ('I guess that's the tramp in me'). Voor de allerlaatste keer mag Chaplin rond een 'jong ding' cirkelen. Opnieuw niet zonder zijn eigen voorliefde op de hak te nemen, hier is zíj degene die met hem wil trouwen, en doet de oude clown zijn best om het 'platonisch' te houden. De mooiste scene in Monsieur Verdoux was die met een depressief meisje, waarin Chaplin tegeltjes kon spuien. Hier is die scene eigenlijk opgerekt naar 130 minuten. Het meisje (Claire Bloom) danst ballet. Of deed dat, want in de bekende gestoorde ballet-traditie denkt ze niet meer te kunnen lopen. De clown (wiens huis vol met posters van hemzelf hangt) zegt: 'Life is a desire, not a meaning.' In de laatste show mag Buster Keaton de aangever spelen, een paar keer van zijn kruk donderen. Een mooie geste.