En daarmee zijn mijn Kaurismakiekjes
compleet. Toepasselijk dat de allerlaatste een echt buitenbeentje in
zijn oeuvre is. Een decennium vóór The Artist had Aki dus al hetzelfde
idee. Een film in 'zwijgende' stijl: zijn eigen
Song for Two Humans,
hoewel een en ander zich trouwens wel afspeelt in betrekkelijk moderne
tijden, met koelkasten en sportkarren. André Wilms komt de film
binnengereden in een blinkende bolide die tot zijn genoegen meteen stuk
gaat. In het boerendorpje staat Kati Outinen namelijk Russisch revolutionair te wezen, met hoofddoekje en de blik naar boven. 'Wat doe
je met zo'n oude man' vraagt Vilms haar. Even later zijn ze ervandoor.
Eerst wordt er nog gerollebold in
Casque d'Or-stijl (de bloemenblaadjes
leken me een ode aan oude Japanse cinema), maar wat later ontpopt Vilms
zich als een smakelijk (en dat geluidloos!) lachende loverboy.
Amusant wel, maar er moet worden opgemerkt dat juist in deze prent de
muziek niet zo best werkt. Aki koos voor een poppy bandgeluid, dat
tegelijkertijd iets MIDI-keyboards-suf heeft. Kortom, zijn gebruikelijke dweilband-sound. Ik weet het niet, als het bandje in de slasherige
finale vol dutch angles wordt ingeruild voor conservatieve strijkers
vond ik dat plots een stuk beter passen. Nu klagen mensen áltijd over de
soundtracks van silent movies...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten