Bruno Dumont blijft een speciale. Je
moet een paar andere films van de man hebben gezien om Hors Satan te
waarderen, denk ik. Het neigt wel weer naar batshit
Flandres. Zelfde
Noord-Frans locatie en gekke mensen. Wat helpt is dat de natuurbeelden
(in tegenstelling tot de mensen) erg fraai zijn. Dumont situeert de
actie op één plek, met religie als enige onderwerp. Na een uiterst traag
begin krijgt de film zo toch wat van een Turkse parabel. Dumont heeft
een mystieke kant die je in West-Europa gewoon niet meer gewend bent.
Behalve bij hem dus. Het hoofdpersonage is een markante kerel, met het
uiterlijk van een gedrongen oude Italiaanse wielrenner. Hij lijkt zomaar
uit het niets te zijn aan komen lopen.
Sans toit ni loi. De man klopt
op de deur, krijgt brood, en vertrekt weer naar zijn tentje. Als
tegenprestatie helpt hij een meisje van haar kwelgeest af. Terwijl de
politie een onderzoek opent, gaan de rituelen van het tweetal steeds
meer opvallen. En waarom gaat het meisje er steeds meer als een
spierwitte ondode bijlopen? Hier gebeuren diabolische dingen, met de man
als satan van dienst. En nergens wordt dat duidelijker als in een
uiterst ranzige (maar functionele) seksscène. Dumont houdt de
horror-kaart tegen de borst, maar toch is de film
Nosferatu-creepy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten