Krankzinnige
en zeer bijzondere film. La Vita E Bella van Roberto Benigni stond dus
in een traditie! Ook hier belandt een schelm in een concentratiekamp, en
kun je het ene moment schateren, om twee tellen later honderd naakte lijken
op een hoop te zien liggen... Het begint al met een gedenkwaardig –
nee – légendarisch intro. In een variatie op How I Learned To Stop
Worrying and Love My Mom, pardon, The Bomb, croont en speecht een kerel
bij beelden van fascistisch oorlogsgeweld. 'The ones who don't enjoy
themselves even when they laugh. Oh yeah!'. Wat later zien we twee
Italiaanse soldaten struinend door een Rijnlandschap. Ook Tarantino zal
de film kennen. De '
basterds' jatten salami van een oud dametje,
bewonderen billen, en het hoofdpersonage doet nog een fantastische
mandoline-imitatie. De mandoline brengt ons naar Napoli, waar de meest
schalkse en grofste
Little Big Man-scenes van de film zich afspelen.
Akkefietjes met zussen die hoeren worden, en zelfgeilerij van het
vrouwonvriendelijke hoofdpersonage. Gaandeweg de film komen echter
steeds meer scenes uit het concentratiekamp (waar de twee Italiaanse
soldaten inmiddels gevangen zitten) en dan wordt de film, laat ons
zeggen, fysieker. Nazi-zwijn krijgt hier een nieuwe betekenis. Die fases
zijn minder interessant dan de flashbacks, waar bijvoorbeeld een
rechtszaak héél galant wordt opgelost. Geen dialogen, psychedelische
rock! Ik zei het, krankzinnig en bijzonder. En het slot (waar datzelfde
liedje terugkeert) is gewoon ouderwets melodramatisch fraai. 'Mama!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten