My kinda movie. Dit zijn
The Warriors in de fifties. Aanvankelijk wat te West Side-greasy, als
de Ítalians en Afro's tegenover elkaar komen te staan, maar al snel
wordt de film mal, lief én gestileerd. Het einde is haast
teenybopper-Deer Hunter. Bovendien voegt Philip Kaufman zijn eigen
specialiteit aan de mix toe: erotiek. Dat begint al in het intro als een
van de Wanderers zijn dinnetje 'overtuigt' om 'het' te doen. De
sensuele sfeer culmineert uiteindelijk in een fraai 'kaartspelletje'. De
belangrijkste deelneemster daaraan is opgepikt door een 'ongelukkige'
botsing. Elbow tits! Niemand is kieskeurig, want de grootste hork (van
de 'baldies') zoent met het allerkleinste meisje, en met wat goede wil
zien we ook nog wat vleugjes mannenfreundschaft bij de artistieke
wanderer en zijn Stallone-achtige buurjongen. Alles begeleid door de
onverslijtbare fifties barbershop-golden oldies soundtrack, waaraan The
Wanderers zelf ook nog bijdragen gedurende een autoritje. Het tochtje
eindigt in een mistige buurt. Het land van de 'duckies'. Dáár (en met
die 'gang') wordt de film echt mystiek. Zijn het Amerika's imaginaire
vijanden die enkel door samenwerking van blank en zwart kunnen worden
verslagen? De mysterieuze moord op Kennedy vormt het emotionele
hoogtepunt van a 'real American' movie. 'When the night has come, and
the land is dark.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten