Police

Zoveel verschil is er niet tussen Dépardieu die hosselaartje Loulou speelt, of een Parijse agent. En dat is dan ook het punt van deze film. De twee werelden raken haast achteloos (of logischerwijs?) verknoopt, misschien nog het best geïllustreerd door het geweldige Pacino-achtige advocaatje, dat in de loop van de film een oorbel neemt, en zich als een vis in het water dénkt te voelen tussen de Tunesische drugsrunners. Hij piept later wel anders. Goeie zijlijn, in een prima film. Wat gestileerder dan gebruikelijk bij Pialat, meer een donkerblauwe noir. Iets van Theo van Goghs verboden multiculturele liefdes zit er ook in. Pialat had het vroeg in de smiezen. Het vonkt op alle mogelijke manier tussen de Arabieren en de blanke lokalo's. (Enkel de islam speelt nog geen rol...) Dépardieu stort zich gedurende de film letterlijk op elke vrouw die hij tegenkomt, wat eerst nogal overdreven en ongeloofwaardig lijkt, maar langzaam maar zeker in de juiste tragische banen wordt geleid. Bovendien is Pialat belachelijk goed geil in seks die nét niet kan. Depardieu met Sandrine Bonnaire, het tienerhoertje. Depardieu met een Arabische schone (tevens verdachte). Op het bureau! Pialat was ook de eerste van vele filmmakers die de kracht van díe Gorecki-compositie inzag. Van mij hadden de schellen van Depardieu's ogen het hele nummer lang mogen vallen.